Διαμαντακι στο Καρλοβυ Βαρυ‏

Παντα ημουν το ονειροπολο, χαμηλων τονων, παρεξηγημενο παιδι θα ελεγα, το οποιο δεν καταλαβαιναν τα υπολοιπα παιδια της ηλικιας του. Ημουν ο πιτσιρικας που φροντιζε να ξεφευγει με τον εναν η τον αλλο τροπο απο πραγματα και καταστασεις που αποσυντονιζαν τις σκεψεις μου η τους τοτε  »μεγαλεπηβολους » στοχους μου. Αυτη η ταση φυγης μου κοστισε φιλιες και γενικοτερα τις κοινωνικες μου δραστηριοτητες αλλα δεν με πειραζε πολυ αυτο τοτε. Θυμαμαι την ωρα του βαρετου μαθηματος να βρισκω καταφυγιο στο περιθωριο των σελιδων των σχολικων βιβλιων σε μορφη σχολιων,σκιτσων κι ευφανταστων γραμματοσειρων. Αν τυχον γραφαμε ξαφνικα διαγωνισμα στην Τριγωνομετρια εγω απλα θα παρεδιδα ζωγραφισμενο με στυλο ενα τεραστιο Χριστουγεννιατικο τριγωνο μ’ενα εξισου μεγαλο Ινδιανικο βελος περασμενο ενδιαμεσα, αφηνοντας αφωνο στην αρχη τον δασκαλο μου αλλα χαμογελαστο στην συνεχεια. Οι συμμαθητες μου δεν μενανε παραπονεμενοι, ζωντανευα στο λευκο χαρτι τα χαρακτηριστικα επωνυμα τους αφου πρωτα ειχα περιποιηθει φυσικα το δικο μου επωνυμο για να φανω δικαιος στα ματια τους. Ο κυριος καμβας μου βεβαια ηταν οι γυμνες σελιδες των τετραδιων που γεμιζαν καθε τρεις και λιγο με καθε λογης σχηματα κι ορνιθοσκαλισματα μιας αλλης, πιο αγνης εποχης. Σ’αυτη την τρυφερη ηλικια πιστευα εντελως εγωιστικα πως γνωριζα ενα μυστικο που δεν ηξεραν τα υπολοιπα παιδια. Ειχα στην κατοχη μου το Χρυσο Κλειδι της Φαντασιας κι αυτο και μονο με γεμιζε με απεραντη ευτυχια. Καθε φορα που εκανα μια πολυχρωμη βουτια στα πολυαγαπημενα μου τετραγωνισμενα καρεδακια ανοιγε και μια καινουρια πορτα σε νεους υπεροχους, θαυμαστους κοσμους και το καλυτερο σ’ολα αυτα ηταν πως αυτο το μαγικο κλειδι εβρισκε παντου κλειδαροτρυπα οχι μονο στα κομικς αλλα και σε αλλα λατρευτα συμπαντα οπως αυτα της Μουσικης και του Κινηματογραφου. Θυμαμαι να ανυπομονω να ερθει το Σαββατοκυριακο για να βρεθουμε με τα πρωτοξαδερφια μου, ηταν το καθιερωμενο μας ραντεβου για το κουρσεμα των σκουπιδιων της γειτονιας.  »Βαγγελη, εσυ δεξια! » μου φωναζε ο Σπυρος ο ξαδερφος που παντα ηθελε να ειναι ο αρχηγος της παρεας,  »Τακη, εσυ αριστερα, εγω παω στο στενο! » ελεγε στον αδερφο του κι αρχιζαμε την επελαση στις σακκουλες με τα απορριματα με στοχο παντα τους χαρτινους θησαυρους αλλα καμια φορα βρισκαμε κι αλλα ενδιαφεροντα αντικειμενα. Δεν θυμαμαι ποτε να μεναμε απογοητευμενοι απο τα λαφυρα μας ασχετως αν καποια απο αυτα επιστρεφανε παλι σε καποιες σακκουλες σκουπιδιων απο τις μαναδες μας αφου ειχαμε φαει πρωτα το σχετικο, καθιερωμενο ξυλο το οποιο κατεληγε να ειναι παντα της χρονιας μας. Τα χρονια περνουσανε, οι ανησυχιες μεγαλωνανε, τα θελω και οι στοχοι αλλαξανε, ενα πραγμα εμεινε σταθερο κι απαραλλαχτο, η αναγκη μου για διαφυγη. Ετσι αρχισα τις περιηγησεις. Παντοτε μου αρεσε να χανομαι με καθε τροπο, η κανοντας φαρσες στην οικογενεια μου [αχ, αυτη η μανα μου τι εχει τραβηξει!] η με το να χανουν τα ιχνη μου οι φιλοι μου. Στα ταξιδια ειδικα νιωθω να με γλυκοτρωει το σαρακι της νεας, πρωτογνωρης περιπετειας, λατρευω ν’ανακαλυπτω μονος μου νεους τοπους κι ας μην ξερω την γλωσσα η την ντοπιολαλια της καθε περιοχης. Βρε λες να φταινε γι’αυτο οι παιδικοι μου ηρωες? Η απαντηση σ’αυτο το ερωτημα ειναι σιγουρα ενα εκκωφαντικο Ναι! Μια απο τις αεναες περιπλανησεις μου μ’εφερε στα χωματα της Δυτικης Τσεχιας και συγκεκριμενα στο Καρλοβυ Βαρυ. Αφου ειχα πρωτα περιδιαβει με λαχταρα τα οικεια, λιθοστρωτα στενοσοκκακα της Πραγας αποφασισα να επισκεφθω για πρωτη φορα την ξακουστη αυτη λουτροπολη με τις μοναδικες πηγες της και τις διμετρες καλλονες της. Η Μοιρα τα εφερε ετσι ωστε να ζησω μια αναπαντεχη, αξεχαστη εκπληξη η οποια τουλαχιστον για μενα ηταν κεραμιδα στο κεφαλι μου και ασυζητητι θα με ακολουθει για το υπολοιπο της ζωης μου. Ηταν η εβδομη μερα παραμονης μου στην πολη, ειχα αλωνισει ολη την περιοχη κανοντας την φυλλο και φτερο, πινοντας μεχρι σκασμου την φημισμενη μαυρη, τσεχικη μπυρα. Τα οικονομικα μου δεν μου επιτρεπανε να παραμεινω περισσοτερο στο Καρλοβυ και αποφασισα να φυγω μεθαυριο. Καθως εκανα τις τσαρκες μου στην Οδο Σαντοβα χαζευοντας την υπεροχη αρχιτεκτονικη των κτιριων, νιωθω κατι να με αγγιζει απαλα στον δεξι μου ωμο. Γυριζω αποτομα ξαφνιασμενος και βλεπω στην γωνια του κτιριου που προσπερνουσα,σφηνωμενο ενα μισοδιπλωμενο εντυπο, με σχεδον κατεστραμμενο το σκληρο του εξωφυλλο. Το ματι μου επεσε αμεσως πανω του γεμιζοντας σιγα-σιγα την ματια μου και το μυαλο μου με πολυ γνωριμες εικονες. Το βγαζω αποτομα απο την προεξοχη στην οποια ηταν σφηνωμενο και αμεσως νιωθω να ηλεκτριζομαι απο την κορφη ως τα νυχια.  »Δεν ειναι δυνατον! » λεω μιλωντας στον εαυτο μου νιωθοντας εντονη την επιθυμια να τριψω τα ματια μου.  »Καποιος μου κανει πλακα! » Εχω στα χερια μου ενα τευχος απο τα Μεγαλα Κλασσικα Αλμπουμ του Δραγουνη! Ειναι το Δοκτωρ Σκρουτζ σε χαλια κατασταση, κυριως στο εξωφυλλο. Απανωτα Πως και Γιατι κατακεραυνωσανε ακαριαια το μυαλο μου, το ανοιξα ανυπομονα και ειδα περιχαρα πως διαβαζεται ικανοποιητικα παρα την κακομεταχειρισμενη του οψη. Ηταν ενα τευχος και μια ιστορια που παντα ηθελα να ξαναβρω γιατι ηταν μια απο τις αγαπημενες μου. Κοιταζω γυρω μου και βλεπω πως ειμαι σχεδον μονος μου, ουτε κι εγω μπορω να υπολογισω ποση ωρα περασε ξεφυλλιζοντας το περιοδικο ορθιος μην πιστευοντας ακομα το ευρημα μου. Σε λιγες μερες ημουνα στην Ελλαδα με το μοναδικο ευρετρο να φωλιαζει σε ολο το ταξιδι στην βαλιτσα μεχρι να καταληξει σε καποια ασφαλη γωνια του σπιτιου μου. Οι παραξενες συμπτωσεις και συγκυριες εχουν γινει πια καθεστως στην ζωη μου αλλα σιγουρα αυτη η εμπειρια στην Τσεχια μετατραπηκε στο κερασακι της τουρτας….